Zorgboerderij Zon van Gerechtigheid

Iedere dag buitengewoon

   jul 03

Ervaringsverhalen

Afbeelding 025

5 april 2011 Ervaringsverhaal van Jan Snel

Mijn man Jan Snel kreeg in 1987, op 43 jarige leeftijd een zware beroerte. Waardoor hij links halfzijdig verlamd raakte. De doktoren zeiden ons dat het een verpleeghuisopname zou worden.
Maar dit weigerde ik te accepteren, ik wilde hem mee naar huis nemen.
De verpleegkundigen zeiden tegen mij: ,,Je krijgt een wrak mee naar huis”.
Maar allebei hebben we geknokt, gerevalideerd en ik ben Jan steeds blijven stimuleren. Langzaam maar zeker kon Jan weer lopen en zijn linkerhand gebruiken. Hij heeft nog een periode in een aangepaste auto gereden. Maar dat werd te gevaarlijk. De drukte van het verkeer kon hij niet meer aan.
Daarna kreeg hij een driewielfiets, die ook revaliderend werkte.

Na een jaar of 4 is hij vrijwilligerswerk gaan doen. O.a. in de Jumelagecommissie Papendrecht-Blomberg, de oecumenische stuurgroep en in het zwembad, bij activiteiten voor Meer bewegen voor ouderen. Maar na een aantal jaren werd dit ook teveel. Hij kreeg zware epileptische aanvallen en moest daarmee stoppen.

Inmiddels waren we opa en oma geworden en dit was een nieuw doel. Oppassen op de kleinkinderen en leuke dingen met ze doen. Dit werd echter minder toen ze alle 5 op school zaten.

In 2007 was zijn wereldje zo klein geworden dat hij het niet meer naar zijn zin had. En voor mij werd het ook steeds moeilijker om met de situatie om te gaan. Dit maakte mij moedeloos. Er moest iets gebeuren.Dagopvang weigerde hij. Omdat ik actief was bij de stichting MEE en de landelijke mantelzorgorganisatie MEZZO wist ik dat er zorgboerderijen bestonden. Dus zei ik tegen Jan het is nu geen kwestie meer van willen maar van moeten, want ik trek dit niet meer. Laten we gewoon eens samen gaan kijken.De Stichting den Haeneker (tegenwoordig Zorgboeren Zuid Holland) adviseerde ons om een kijkje te gaan nemen bij de zorgboerderij van de familie Damsteegt in Nieuw-Lekkerland. ”De Pleisterplaats”.Het was een schot in de roos. Het klikte meteen en Jan ging enthousiast aan de slag als hulpboer. Hij fleurde helemaal op, had een nieuw doel en was onder de mensen.

De eerste keren dat hij naar de zorgboerderij was heb ik alleen maar geslapen, zo moe was ik. Doordat Jan het zo naar zijn zin had en met enthousiaste verhalen thuis kwam werd de sfeer thuis ook beter.

De familie Damsteegt was al jaren bezig met het verwezenlijken van een nieuwe boerderij. Jan werd betrokken bij de voorbereidingen. Hij mocht bij besprekingen zijn met b.v. aannemers en daardoor voelde hij zich voor vol aangezien, wat hem erg goed deed.

De opening van de nieuwe boerderij “Zon van Gerechtigheid” was een groot feest. Een droom van Klaas en Hetty werd werkelijkheid en Jan voelde zich er helemaal bij horen. In Hetty vond hij een luisterend oor en zijn mede “hulpboeren” werden zijn maatjes.

Helaas sloeg het noodlot opnieuw toe. Eerst werd in 2007 prostaatkanker geconstateerd en behandeld. De bestralingen werden ’s morgens gegeven zodat hij toch twee middagen naar “zijn boerderij” kon gaan.
Medio 2010 werd hij heel moe. Na diverse onderzoeken bleek dat hij longkanker had in een vergevorderd stadium. Hij belandde in het ziekenhuis. Hij had nog één laatste wens. Nog een keer naar “zijn” boerderij.Met een rolstoelauto van de Rivas zijn we op een mooie woensdagmiddag daar naar toe gegaan. Hij genoot. Koffie en gebak samen met zijn vrienden en hij kreeg een prachtige fotocollage,gemaakt door Fleur. Op de terugweg naar het ziekenhuis zei hij:,, ik ben jaloers op mezelf”.

Op 15 oktober 2010 is hij overleden. Hij is de laatste jaren op de boerderij erg gelukkig geweest.

Hetty en Klaas, zijn vrienden en ook de Stichting den Haeneker (Zorgboeren Zuid Holland),

Bedankt!

Rina Snel